Ελληνική μυθολογία

Στην Ελληνική μυθολογία ο Ποσειδώνας είχε, όπως και οι υπόλοιποι θεοί, ένα μεγαλόπρεπο παλάτι στον Όλυμπο. Εφόσον όμως ήταν άρχοντας της θάλασσας και εκεί περνούσε τον περισσότερο καιρό του, είχε ένα μαλαματένιο παλάτι μέσα στον αχανή βυθό. Κοράλλια και κοχύλια στόλιζαν το όμορφο υποβρύχιο κατάλυμά του, ενώ ο μύθος αναφέρει ότι τεράστια διαμάντια λαμποκοπούσαν και φώτιζαν τον σκοτεινό βυθό γύρω από το παλάτι του. Ο Κρόνος, ο αρχαίος ηγέτης των θεϊκών πλασμάτων, είχε ως όπλο ένα αδαμάντινο δρεπάνι, το οποίο τραυμάτιζε τους αθάνατους θεούς.

Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι το διαμάντι ήταν κομμάτι αστεριού που έπεσε στη γη ή ότι τα διαμάντια ήταν τα δάκρυα των θεών. Πίστευαν ότι ήταν μια ουράνια φωτιά, που έγκλειστη αντανακλούσε, σηματοδοτώντας τη διαρκή φλόγα της αγάπης. Τα βέλη του Έρωτα (γιου της Αφροδίτης) τα φαντάζονταν βουτηγμένα σε διαμάντια τα οποία μετέδιδαν μαγεία που όμοιά της δεν μπορούσε να υπάρξει.

Ο Louis Dieulafait γράφει ότι ο Πλάτωνας, στις περιγραφές του για τα διαμάντια, τα ξεχώριζε από τους άλλους πολύτιμους λίθους θεωρώντας τα ως ένα είδος πυρήνα του χρυσού. Θεωρούσε ότι ήταν το πλέον ευγενικό και καθαρό μέρος του μετάλλου το οποίο είχε συμπυκνωθεί σε διάφανη μάζα ουράνιας προέλευσης.

Ειδικότερα από μεταφυσικής πλευράς ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι τα διαμάντια ήταν ζωντανές υπάρξεις που δημιουργήθηκαν από χημική αντίδραση για να δώσουν ζωντάνια σε αστρικά πνεύματα. Σημειώνεται δε το γεγονός ότι στη Βραζιλία, στη Νότια Αφρική και στην Αφρική τα διαμάντια βρίσκονταν πράγματι κοντά σε περιοχές κοιτασμάτων χρυσού.

Αλλωστε και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23-79 μ.Χ.) επηρεασμένος πιθανώς και αυτός από τον Πλάτωνα, στον 37ο τόμο της Φυσικής Ιστορίας του αναφέρεται στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των διαμαντιών και λέει ότι αυτά πάντα βρίσκονται μαζί με τον χρυσό.

Παρότι, όμως, το διαμάντι ήταν γνωστό στην Ινδία από το 800 π.Χ. και η εξαγωγή διαμαντιών από την Ινδία άρχισε περίπου το 100 π.Χ., στην Ευρώπη μόλις τον 1ο αιώνα μ.Χ., όπως αναφέρεται στη Φυσική Ιστορία, γίνεται λεπτομερής περιγραφή του διαμαντιού και δίνονται στοιχεία που αναφέρονται στο χρώμα του, την καθαρότητά του και την ιδιότητά του να ανθίσταται στη θερμότητα. Αναφέρει ο Πλίνιος ότι για πολλά χρόνια μόνο οι βασιλείς μπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους λίγα και κακής ποιότητας διαμάντια, και μόνο οι πλέον εύποροι Ρωμαίοι τα αντάλλασσαν με άλλη ακίνητη περιουσία. Πάλι σύμφωνα με τον Πλίνιο: «Όλα τα διαμάντια δοκιμάζονταν με το σφυρί και το αμόνι, όπου το σίδερο αναπηδούσε και το αμόνι άνοιγε στα δύο». Ο απλός αυτός αλλά βίαιος τρόπος ταυτοποίησης του διαμαντιού, ο οποίος εξακολούθησε να χρησιμοποιείται και καθʼ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα οδήγησε δυστυχώς πολλά πραγματικά διαμάντια στην καταστροφή τους. Για αιώνες, ακατέργαστα διαμάντια διεκδικούσαν θέση φυλαχτού, ενώ συγχρόνως φυσικά οκτάεδρα έβρισκαν τη θέση τους σε δαχτυλίδια, ενώ επίσης κοσμούσαν γλυπτά και μνημεία αρχιτεκτονικά.

Διηγείται ο Πλίνιος έναν μύθο του 4ου αιώνα π.Χ., ο οποίος έχει ελληνική προέλευση και αποδίδεται στον Μέγα Αλέξανδρο στη διάρκεια της εκστρατείας του στην Ινδία. Ο μύθος της Κοιλάδας των Διαμαντιών λέει ότι τα διαμάντια βρέθηκαν σε μια βαθιά Ινδική κοιλάδα υπό την προστασία δηλητηριωδών φιδιών τα οποία ο Μ. Αλέξανδρος εξολόθρευσε με την αντανάκλαση καθρεφτών. Στη συνέχεια πέταξε σάρκες στις οποίες επάνω κόλλησαν τα διαμάντια, ακριβώς λόγω της ιδιότητας που έχουν να κολλάνε σε λιπαρές επιφάνειες. Τα διαμάντια τα μετέφεραν στα περιττώματά τους οι χορτασμένοι από το γεύμα αετοί, γεγονός που κατέληξε σε μια επιτυχημένη περισυλλογή των πολύτιμων λίθων. Τον μύθο αυτό τον συναντάμε και στις Χίλιες και μία Νύχτες και στα χρονικά του Μάρκο Πόλο.

Σύμφωνα με τις παλαιότερες ιστορικές πηγές ορυκτολογίας, η τοποθεσία της κοιλάδας αυτής στην οποία δεν έφθανε ανθρώπου μάτι, βρίσκεται στο Χορασάν, μια παλαιά ορεινή περιοχή που εκτείνεται από τις πεδιάδες του Ιράν προς το Τουρκμενιστάν και μέσα στο Αφγανιστάν και όχι τη μεταγενέστερή της Ινδική αναφορά, εκεί όπου ήταν ήδη εγκατεστημένα ορυχεία διαμαντιών.

Κάποιοι από τους συμβολικούς μύθους που περιέβαλλαν το διαμάντι για πάρα πολλά χρόνια στη διάρκεια της πορείας του ταξίδεψαν και στη Δύση ενώ υιοθετήθηκαν από διάφορες θρησκείες όπως ήταν αυτή του Ιουδαϊσμού.