Μετά την άνοδο του Χριστιανισμού και για περίπου 1000 χρόνια μετά τα διαμάντια εξαφανίστηκαν από την Ευρώπη. Ρωμαϊκοί και Ανατολικοί μαγικοί συμβολισμοί κατέστησαν το διαμάντι απεχθές σ' αυτή τη νέα Θρησκεία. Επιπλέον η Περσία και οι νέες πολιτείες της Μέσης Ανατολής κέρδισαν τον έλεγχο του εμπορίου διαμαντιών και εμπόδισαν την εξαγωγή διαμαντιών από την Ινδία προς τις άλλες χώρες. Παρά ταύτα οι ταξιδευτές που επέστρεφαν από την Ανατολή στη Δύση είχαν πολλά να διηγηθούν, εντυπωσιασμένοι από τα στολισμένα με πολύτιμους λίθους αγάλματα και μαγεμένοι από φανταστικές ιστορίες.
Οι πρώτες ευρωπαϊκές διακοσμητικές και βασιλικές εφαρμογές σε χαρακτηριστικά διαμαντιών έμοιαζαν στο ρωμαϊκό στυλ που χαρακτηρίζετο από φυσικότητα. Σε αντίθεση δε με τα ρωμαϊκά παραδείγματα, οι ευρωπαϊκές αιχμές των διαμαντιών πιθανόν είχαν γυαλιστεί μόνο και μόνο για να απομακρυνθούν τυχόν ανωμαλίες της επιφάνειας και ίχνη από κάποιο ξένο ορυκτό. Το ταμπού του να μην γυαλίζονται οι λίθοι, το οποίο προήλθε από την Ινδία, παύει να υπάρχει αυτή την περίοδο στην Ευρώπη αλλά και στην Ινδία, χωρίς να υπάρχει γιαυτό κάποια καταγεγραμμένη επεξήγηση. Οι συνέπειες της αύξησης της δημοτικότητας του διαμαντιού στην διακόσμηση είναι επαναστατικές καθώς, όσο περισσότερα διαμάντια έφθαναν στην Ευρώπη, τόσο περισσότερο αυξανόταν η ζήτηση για λαμπερά πετράδια.
Οι Ιταλοί κατά τον Μεσαίωνα αναζητούσαν στα ονόματα των πολύτιμων λίθων κρυμμένες έννοιες, τις οποίες θεωρούσαν συνάρτηση της ιδιότητάς τους. Επι παραδειγματι στην περίπτωση του διαμαντιού, (diamante), μέσα από την φράση AMANTE DI DIO, έβρισκαν τον Εραστή του Θεού!! (Italian MS. of the fourteenth century in the author's library; fol. 41b. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που τους έκανε να θεωρούν τον λαμπρό αυτό πολύτιμο λίθο ως μια ιερή πέτρα ιδιαίτερα κατάλληλη για θρησκευτική χρήση.
Επί παραδείγματι, το βιβλίο που κυκλοφόρησε στην Αγγλία τον 14ο αιώνα με τον τίτλο The Voyage and Travail του Sir John Mandeville αναφέρει ότι το διαμάντι θα έσπαζε και θα υγραινόταν εάν βρισκόταν δίπλα σε δηλητήριο και ότι, ακριβώς λόγω των ιδιοτήτων του και της δύναμής του έναντι άλλων πετρών, μπορούσε να καταστρέψει τον μαγνητισμό. Ο επίσκοπος Marbode έγραψε το κείμενο "De gem arum" σχετικά με τις πνευματικές και φαρμακευτικές ιδιότητες των πετραδιών. Σε ένα βιβλίο που στερείται τους αναμενόμενους χριστιανικούς συμβολισμούς, ο Marbode περιγράφει τα διαμάντια: "Αυτή η πέτρα έχει την ικανότητα για μαγικές τέχνες, απωθούσε νυκτερινά πνεύματα και άσχημα όνειρα, εξουδετερώνει δηλητήρια, αλλάζει διαφωνίες και φωνές. Γιατρεύει την τρέλα, χτυπάει δυνατά ενάντια στους εχθρούς. Γι' αυτούς τους λόγους, η πέτρα έπρεπε να τοποθετηθεί σε ασήμι, να είναι τεθωρακισμένο σε χρυσό, και δεμένο στο αριστερό χέρι. Οι άνθρωποι δηλ. πίστευαν ότι τα διαμάντια προσέφεραν στους ιδιοκτήτες τους κουράγιο και τόλμη. Ευγενείς, όπως ο:
- Κάσιμος ο μεγαλύτερος, ο Φλωρέντιος, ο Ερρίκος Β' της Γαλλίας και οι δούκες της Βουργουνδίας, χρησιμοποιούσαν τα διαμάντια ως σύμβολα σε δακτυλίδια και τα φορούσαν ακόμη και σε μάχες.
-Οσο για τον Girolamo Gardano, έναν Ιταλό φυσικό, μαθηματικό και συγγραφέα του βιβλίου "Gemmis et coloribus" παρομοιάζει τη δύναμη του διαμαντιού σαν το φως του ήλιου λέγοντας "Το διαμάντι έδινε πραγματικά τόλμη στον ιδιοκτήτη του, αλλά δεν υπάρχει τίποτα που να συμβάλλει περισσότερο στην ασφάλειά μας απ' ότι στην σύνεση και στον φόβο. Επομένως είναι καλύτερα να φοβάσαι". Παρ' όλο που ο Cardano είχε συνδεθεί με τις εξελικτικές αρχές της ζωής, τα εμπειρικά του πειράματα σχετικά με την αξία των φυλακτών και των πετραδιών ήταν φτωχά τεκμηριωμένα.
Επίσης ο Θεόφραστος Παράκελσος (16ο αιώνα), υιοθετώντας τις ιδέες του Πλάτωνα για τα διαμάντια, τις οποίες και εμπλούτισε, ισχυρίστηκε ότι τα διαμάντια, όντας θηλυκού ή αρσενικού γένους, είχαν την ικανότητα να συνευρίσκονται συχνά, γεννώντας ως εκ τούτου «παιδιά» που μεγάλωναν με τον χρόνο. Στην απίστευτη ιστορία του αυτή βρήκε υποστηρικτή τον Sir John Mandeville. Η πεποίθηση αυτή διατηρήθηκε ζωντανή μέχρι και τον 16ο αιώνα, όπου βρίσκουμε αναφορά του Francisci Ruei, ο οποίος έγραψε σχετικά σε μια ευγενή του Οίκου του Λουξεμβούργου η οποία είχε δύο διαμάντια που είχαν την τύχη να αποκτήσουν απογόνους! Αιτία θεωρούσαν ότι ήταν η ουράνια ενέργεια των γονικών λίθων.
Ακόμα και ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι θεωρούσε ότι το διαμάντι μπορούσε να θεραπεύσει την τρέλα, να γιατρέψει από τον φόβο, να προστατεύσει τον κάτοχό του από την μαγεία ενώ ενστερνιζόταν και αυτός την πίστη ότι το διαμάντι καθιστούσε αυτόν που το φορούσε τολμηρό, γενναίο και αόρατο στην μάχη.
Μερικές μάλιστα από αυτές τις αντιλήψεις μετατράπηκαν σε επιτυχημένες νουβέλες, όπως πολύ αργότερα η Φεγγαρόπετρα του Wilkie Collins, ή του Ralph Fitch, ο οποίος περιέγραψε εικόνες από την επίσκεψή του στην Ινδία, των θεοτήτων που είχαν τερατώδη στόματα, μάτια που άστραφταν από διαμάντια και δόντια από χρυσό ασήμι και γυαλί, και του Jean Baptiste Tavernier. Τον 17ο αιώνα ο Ταβερνιέ περιέγραψε το είδωλο του θεού Κρίσνα στον Ναό στην Jagannath και είπε «Είχε δύο διαμάντια για μάτια και ένα κρεμαστό κόσμημα στο λαιμό που έφθανε μέχρι την μέση. Το μικρότερο από αυτά τα διαμάντια ζύγιζε περίπου 40 καράτια». Σχετικά κείμενα γράφτηκαν μέχρι την εποχή του Ευρωπαϊκού διαφωτισμού τον 18ο αιώνα.
Έτσι, βλέπουμε στους σκοτεινούς χρόνους του Μεσαίωνα να εξακολουθούν να αποδίδουν πολλές μαγικές δυνάμεις στο διαμάντι καθώς συνέχισαν να πιστεύουν ότι το διαμάντι :
Το ειρωνικά ονομαζόμενο διαμάντι της Ελπίδας
- Ηρεμούσε τους διανοητικά ασθενείς, εάν κοιμόντουσαν με αυτό έτσι ώστε να παίρνει τη ζέστη από το σώμα τους.
- Απήλλασε από ανθρώπινα ελαττώματα όπως ήταν το ψέμα, αν το ακουμπούσαν στα χείλη.
- Έδινε αρετές σʼ αυτόν που το φορούσε.
- Ξόρκιζε τον σατανά, φαντάσματα και εφιάλτες και αποτελούσε για πολλούς το κλειδί στην έκβαση της μάχης. Μάχες πολεμικές, δικαστικές, μάχες ενάντια σε επίδοξους δολοφόνους, όπως ήταν η Αικατερίνη των Μεδίκων, η οποία ήταν γνωστή για τις δολοφονικές της επιδόσεις καθώς σέρβιρε τον θάνατο με σκόνη από διαμάντια.
- Για αιώνες επίσης τα ακατέργαστα διαμάντια κατείχαν την θέση πολύτιμου φυλαχτού σε μάχες ενάντια σε φυσικές καταστροφές όπως ήταν οι θύελλες και οι κεραυνοί, ενώ προίκιζε αυτόν που το φορούσε με ανώτερη δύναμη, γενναιότητα και θάρρος. Τουλάχιστον όμως ένα, το ειρωνικά ονομαζόμενο «Διαμάντι της Ελπίδας», φερόταν ως ο λίθος των Σκοτεινών Δυνάμεων, των πονηρών πνευμάτων της νύχτας και του κάτω κόσμου.
ΔΙΑΜΑΝΤΕΝΙΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ ΚΑΙ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ
Το διαμάντι έχει χρησιμοποιηθεί σε διάφορες μορφές κοσμημάτων έξοχα, αλλά είναι η μικρότερη μορφή αυτή που προκαλεί το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αυτό είναι το διαμαντένιο δακτυλίδι που δίνεται ως απόδειξη αγάπης και γάμου. Το σύγχρονο μονόπετρο είναι το πιο πρόσφατο βήμα στον μακρύ δρόμο, όπως θα δούμε από το παρελθόν.
Τα δαχτυλίδια που φοριόνταν την εποχή του μεσαίωνα είχαν διαφορετική σημασία και σκοπό. Η αληθινή ιστορία αυτής της παράδοσης υπερβαίνει την αντίληψη της δημιουργίας του, ως εμπορική υπερβολή. Χρονολογούνται άλλωστε πολλές χιλιετίες πίσω. Αυτά, πάντως, που δίδονταν ως υποσχέσεις αγάπης αναφέρονται πρώτα από τον Ρωμαίο κωμικό Plautus στον 2ο αιώνα π.Χ. Τα γαμήλια τώρα δακτυλίδια ήταν φημισμένα εξαιτίας των εσωτερικών επιγραφών που κατέγραφαν τα γαμήλια συμβόλαια, υπογεγραμμένα με την παρουσία του αυτοκράτορα. Το έθιμο αυτό συνεχίστηκε και χριστιανοποιήθηκε γύρω στον 4ο αιώνα, όπου παρουσιάστηκε από τον Άγιο Αυγουστίνο, που παρακαλούσε τους ιερωμένους να επιτρέψουν γάμους χωρίς ανταλλαγή βερών. Τα Βυζαντινά γαμήλια δακτυλίδια ήταν λεπτά φύλλα χρυσού με στρογγυλά ή οβάλ σχέδια που απεικόνιζαν το ζευγάρι πρόσωπο με πρόσωπο ή να δέχονται την ευλογία του Χριστού για την ένωσή τους..
Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα υπήρχαν τεσσάρων ειδών κατηγορίες δαχτυλιδιών: .
- Τα εκκλησιαστικά δαχτυλίδια, καρφίτσες και σκεύη εκκλησιαστικά με ιερά εμβλήματα για τους ιερωμένους,
- Τα θεραπευτικά δαχτυλίδια για τη θεραπεία των ασθενειών,
- Τα δαχτυλίδια με ρομαντικές πτυχές όπως αυτή του γάμου στο δεύτερο δάχτυλο, το δίπλα στην καρδιά και
- Τα δαχτυλίδια με πρακτικούς σκοπούς π.χ. σφραγίδες κλπ.
Παλαιές κοπές διαμαντιών
Αρχιδούκας Μαξιμιλιανός της Αυστρίας
Καθεμιά όμως από τις κατηγορίες αυτές δεν ήταν παρά προνόμιο των ευγενών. Προνόμια που οι ευγενείς διαφύλασσαν για να διαφέρουν, θεσπίζοντας για τον σκοπό αυτό ειδικούς νόμους που όριζαν τι επιτρεπόταν να φορούν οι κοινοί θνητοί και τι όχι. Μια πράξη του Saint Louis (Louis IX, της Γαλλίας, 1214-70) που δημιούργησε ένα πολυτελή νόμο για την διατήρηση αποθέματος διαμαντιών για τον Βασιλιά, μαρτυράει την σπανιότητα των διαμαντιών και την αξία που είχε αποδοθεί σ' αυτά, εκείνη την εποχή. O Λουδοβίκος Θ΄ με το διάταγμα αυτό εκχωρούσε το δικαίωμα να φορούν τα διαμάντια μόνο οι βασιλείς, αποκλείοντας έτσι όλες τις γυναίκες. Η απαγόρευση συμπεριλάμβανε τις βασίλισσες και τις πριγκίπισσες. Στην Αγγλία, επίσης, το 1283 θεσπίστηκε νόμος που απαγόρευε στους κοινούς θνητούς να έχουν στην κατοχή τους διαμάντια. Απώτερος σκοπός ήταν η απαγόρευση εξαγωγής συναλλάγματος, μιας και όλα τα κοσμήματα εισάγονταν από το εξωτερικό.
Μικρός αριθμός διαμαντιών ξεκίνησε να εμφανίζεται σε ευρωπαϊκά εμβλήματα και κοσμήματα του 13ου αιώνα, τοποθετημένα σε εμφανή σημεία, ανάμεσα σε μαργαριτάρια σφυρηλατημένα έξοχα σε χρυσό. Επιπλέον, τα άκοπα διαμάντια στόλιζαν τις στολές των πανοπλιών των μεγάλων Ιπποτών.
Παλαιότερο δείγμα διαμαντένιου κοσμήματος θεωρείται αυτό της Ουγγαρέζας βασίλισσας, το οποίο δεν είναι άλλο από το διάδημα, σύμβολο εξουσίας, στολισμένο με άκοπα διαμάντια, που χρονολογείται από το 1074.
Στο σημείο, όμως, αυτό της ιστορίας, το 1447μ.Χ, ο Αρχιδούκας Μαξιμιλιανός της Αυστρίας έκανε παγκοσμίως πρώτος την κίνηση να δωρίσει ένα δακτυλίδι με διαμάντι στον αρραβώνα του με τη Μαρία της Βουργουνδίας. Η παράδοση λοιπόν αυτή, που έχει βασιλική καταγωγή, έκτοτε, θέλει το διαμάντι να αποτελεί δώρο αρραβώνα. Από τότε καθιερώθηκε το μονόπετρο ως ένδειξη παντοτινής αγάπης και δέσμευσης. Βέβαια αυτό θα μπορούσε να αναχθεί στα Ρωμαϊκά χρόνια, διότι τότε απέδιδαν στο διαμάντι την υπερφυσική ικανότητα να αποκαθιστά τις διαταραγμένες σχέσεις των παντρεμένων καθώς τα διαμάντια αντιμετωπίζονταν ως φυλαχτά που έφερναν γούρι και θα μπορούσαν να αυξήσουν την αγάπη ενός συζύγου για τη σύζυγό του.
16ος αιώνας
Στο πρώτο μισό του 16ου αιώνα, μονάρχες όπως ο Φρανσουά Α' της Γαλλίας και ο Ερρίκος ο 8ος της Αγγλίας συναγωνίζονται για το ποιος θα αποκτήσει τις καλύτερες πέτρες για την δημιουργία διαμαντιών. Κατά τον 16ο αιώνα τα διαμάντια έγιναν μεγαλύτερα και πιο διακεκριμένα σε ανταπόκριση με την μεγέθυνση των εδρών των διαμαντιών, που επαυξάνει την λάμψη και τον ενθουσιασμό. Όμως το διαμάντι δεν επικρατεί ποτέ σε κοσμήματα, τα οποία αποτελούσαν δείγμα πλούτου. Το δέσιμο διαμαντιών σε χρυσό επαυξάνεται στο υπόλοιπο μισό του αιώνα.
Το νέο λεξιλόγιο διακοσμητικών όρων, που αντανακλούσαν την άμιλλα της κλασσικής τέχνης, συμπεριλάμβανε νύμφες, σατύρους, μάσκες όπως και αρχιτεκτονικά στοιχεία. Η καρφίτσα, που παλιότερα ήταν πολύ συνηθισμένη, αντικαθίσταται με το μενταγιόν, το σπουδαιότερο κόσμημα της Αναγέννησης.
Στον 19ο αιώνα ο Ναπολέων έδωσε στην γυναίκα του Ιωσηφίνα ένα έξοχο περιδέραιο με διαμάντια, στη γέννηση του γιου τους.
Το φεγγάρι της baroda
Το αχλαδόσχημο 69 καρατίων διαμάντι Taylor-Burton.
17ος αιώνας
Γύρω στο 1600, τα πετράδια θεωρούνταν σημαντικότερα από το δέσιμό τους, σημειώνοντας αλλαγή στον σχεδιασμό των κοσμημάτων που συμπίπτει με τον κορυφαίο αιώνα παραγωγής διαμαντιών στην Ινδία. Ο ρόλος των μετάλλων στα κοσμήματα έχει μειωθεί και εμφανίζεται μόνο στο πίσω μέρος των διαμαντιών. Τα κλασσικά στοιχεία που προτιμήθηκαν στην Αναγέννηση, αντικαθίσταται από νατουραλιστικά στοιχεία στη μορφή των φύλλων, των λουλουδιών, κορδέλες δεμένες σε φιόγκους, και απλοποιημένα γεωμετρικά σχέδια. Επιπλέον, το ασήμι ξεκινάει να αντικαθιστά το παραδοσιακό χρυσό δέσιμο για να αποφευχθεί η κίτρινη αντανάκλαση στο λευκό διαμάντι. Μέσα σε 100 χρόνια, τα διαμάντια εμφανίστηκαν σε Βασιλικά κοσμήματα γυναικεία και αντρικά, μετά στην σπουδαιότερη αριστοκρατία της Ευρώπης με την εύπορη τάξη των εμπόρων να παρουσιάζουν, σποραδικά διαμάντια γύρω στον 17ο αιώνα. Τον 17ο αιώνα, επικράτησαν τα μικρά κοσμήματα με διαμάντια, ενώ αντίθετα τον 18ο αιώνα, τα μεγαλύτερα διαμαντένια κοσμήματα.
18ος αιώνας
Οι σημαντικότερες ποσότητες διαμαντιών διατίθενται πλέον στην παγκόσμια αγορά από την Νότια Αμερική. Τα κοσμήματα είναι ασυναγώνιστα σε κομψότητα, αποκαλύπτοντας την απαράμιλλη ομορφιά των διαμαντιών. Ασημένια δοντάκια κρατάνε τα πετράδια στο κόσμημα, που από το 1760 στηρίζονται με χρυσό για να αποφευχθεί το μαύρισμα του δέρματος και του ρούχου αυτού που τα φοράει. Τα διαμάντια προορίζονται για τις απογευματινές ώρες μέχρι που θεωρήθηκε κακόγουστο να φοριούνται καθημερινά. Σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά γεγονότα, προτιμούσαν να φοράνε σετ ίδιων κοσμημάτων και όχι κοσμήματα διαφορετικών σχεδίων.
19ος αιώνας
Πριν το 1870, τα διαμάντια ήταν σπάνια και συσχετίζονταν με την αριστοκρατία. Το 1871, παρ' όλα αυτά, η ετήσια παγκόσμια παραγωγή προήλθε κυρίως από την νότια Αφρική, που έφτασε ένα εκατομμύριο καράτια την πρώτη φορά. Από τότε, ξεκίνησε η τρομακτική παραγωγή διαμαντιών. Ταυτόχρονα, η πτώση του Ναπολέοντα Γ' το 1871, άφησε την τρίτη δημοκρατία της Γαλλίας με ένα προβληματικό σύμβολο της μοναρχίας: τα κοσμήματα του στέμματος . Αποφασίστηκε το κύριο μέρος, αυτών των κοσμημάτων, να μπει σε πλειστηριασμό, κρατώντας μερικά σημαντικά αντικείμενα για την Πολιτεία. Κύριοι αγοραστές των κοσμημάτων αυτών ήταν ο Baucheron και ο Bapst οι οποίοι στην δημοπρασία της Tiffany & Co. της Νέας Υόρκης αγόρασαν το μεγαλύτερο μέρος. Την εποχή του Ρομαντισμού και της δεύτερης αυτοκρατορίας στη Γαλλία, φορέθηκαν κοσμήματα με ίδιο σχέδιο σε όλο το σώμα. Οι προνομιούχοι της αριστοκρατίας και αυτοί που ήταν στα κορυφαία κοινωνικά στρώματα προμηθεύονταν σε αφθονία διαμάντια από την νότια Αφρική από το 1870.
Με την καθιέρωση του ηλεκτρικού φωτός, η λάμψη των διαμαντιών ενισχύθηκε και προτιμήθηκαν από τις χρωματιστές πέτρες από κάθε άλλη εποχή στην ιστορία. Ως εναλλακτική λύση, αντί με ασήμι ή λευκόχρυσο, ξεκίνησε το δέσιμο των διαμαντιών σε πλατίνη που μπορούσαν να κουβαλήσουν το βάρος μερικών πετρών με πιο ελαφρύ δέσιμο.
20ος αιώνας
Στον 20ο αιώνα, το διαμάντι είναι διεθνώς αναγνωρισμένο ως σύμβολο αγάπης και υπόσχεσης γάμου, ενώ δεν παύει να αποτελεί και οικονομική επένδυση.Δυο γεγονότα στο τέλος του 19ου αιώνα βοήθησαν στο να αλλάξει ο ρόλος των διαμαντιών τον επόμενο αιώνα. Το πρώτο είναι η ανακάλυψη, το 1870, πλούσιων αποθεμάτων διαμαντιών στη νότια Αφρική που άλλαξε το διαμάντι από σπάνιο πετράδι σε διαθέσιμο πετράδι για πολλούς. Το δεύτερο, είναι τα κοσμήματα, του γαλλικού στέμματος, που πουλήθηκαν το 1887 που καταναλώθηκαν από νεόπλουτους καπιταλιστές, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ξεκίνησε η κατανάλωσή τους σε μεγάλο βαθμό.
Το διαμάντι Σανσί (Sancy). Ανήκε στον Μαζαρίνο, στην συνέχεια δόθηκε δώρο στη Μαρία Αντουανέτα και κάποια στιγμή πέρασε στην κατοχή του Ιωσήφ Βοναπάρτη. Αγοράστηκε τελικά από το Λούβρο.
Μέσα από το Οδοιπορικό της Ιστορίας του διαμαντιού, φθάσαμε στο σήμερα. Είδαμε σπουδαία διαμάντια να διαπλέκονται με τις ζωές αυτοκρατόρων και κατακτητών, μεγάλων βασιλιάδων και βασιλισσών αλλά και στρατιωτών. Τα είδαμε να εμπλέκονται με τις ζωές των πλουσίων και δυνατών αλλά αναπόφευκτα και με αυτούς των οποίων οι ζωές είναι περισσότερο σκοτεινές και παρασκηνιακές. Τα διαμάντια τα είδαμε να δίδονται ως δώρο από καρδιάς αλλά και ως δώρο διαπλοκής. Το βέβαιο είναι ότι πολύ λίγοι αντιστάθηκαν στην απαράμιλλη ομορφιά τους.
Ενδεικτικά στην σελίδα αυτή απεικονίζονται κάποια από τα διασημότερα διαμάντια που αποτέλεσαν ένδειξη παντοτινής αγάπης.
© 2016 - 2024. All Rights Reserved
